Fabryka powstała w 1858 roku z inicjatywy hrabiego Andrzeja Artura Zamoyskiego i inż. Konstantego Rudzkiego – jednego z pionierów polskiego przemysłu ciężkiego. W 1873 roku zmieniono nazwę na „Fabryka Machin i Odlewów Żelaznych K. Rudzki i Spółka”. W 1893 roku przekształcono zakład w towarzystwo akcyjne. Pod koniec XIX wieku zakupiono grunty pod budowę nowych hal w Mińsku Mazowieckim i uruchomiono tam produkcję. Fabryka była jedną z największych w ówczesnym Królestwie Polskim. W szczytowym 1913 roku zatrudniała ok. 9 tys. osób (dla porównania, w połowie lat 30. XX wieku – ok. 600 osób). Zakład produkował maszyny dla przemysłu. Przodował w dziedzinie konstrukcji mostów.
Asortyment pożarniczy był jednym z dodatkowych. Produkowano: hydranty, zbiorniki wodne, zasuwy i zawory. W latach 20. XX wieku konstruowano instalacje przeciwpożarowe z tryskaczami systemu Linsera (ilustracja). Działanie tryskacza polegało na samoczynnym otwarciu pod wpływem wysokiej temperatury czopu zamykającego wylot tryskacza. Otwarcie czopu powodowało równoczesne uruchomienie syreny alarmowej. System ten oferowano głównie zakładom przemysłowym. Towarzystwa ubezpieczeniowe udzielały zniżek posiadaczom systemu. Po wojnie zakład znacjonalizowano.
1 Anons reklamowy opublikowany w 1925 r. na łamach „Przeglądu Pożarniczego
2 Przykład działania tryskacza w trybie roboczym
3 Tablica na suwnicy wyprodukowanej przez fabrykę dla elektrowni w Łodzi
4 Korpus pompy do systemu tryskaczowego. Pompę parową wyprodukowała ok. 1890 r. firma „Matther & Platt” z Manchesteru. Urządzenie było elementem systemu tryskaczowego zabezpieczającego wnętrze obiektu poprzez zraszanie w przypadku pożaru. Takie rozwiązania stosowane były m.in. w łódzkich fabrykach tekstylnych Grohmana. Eksponat trafił do CMP w 1981 r. przekazany przez Dom Mody „Telimena” z Łodzi
5-10 Przykłady innych tryskaczy pożarniczych z końca XIX i początku XX w. (firmy Kraftanlagen. Heidelberg)