Fabryka „Wm. Knaust” należała do najstarszych producentów sprzętu pożarniczego w Europie (1822 rok zał.). Jej wieloletni dyrektor Wilhelm Knaust zapisał się w historii światowego pożarnictwa, jako świetny wizjoner i wynalazca.
W 1870 r. liczba sprzedanych sikawek fabryki Knausta przekroczyła tysiąc. Firma rozpoczęła realizację zamówień zagranicznych. Pierwsza wyeksportowana sikawka trafiła do miejscowości Bursa w Turcji. Filie firmy Knaust założono w Mediolanie i Bukareszcie. Za zasługi dla rozwoju pożarnictwa odznaczono Wilhelma Kanusta w 1873 r. cesarskim Orderem Franciszka Józefa. Dwa lata później cesarz odwiedził osobiście hale produkcyjne.
W 1873 r. fabryka wyprodukowała niezwykle ciekawy egzemplarz czterokołowej sikawki konnej. Na produktach Knausta znajdują się dobrze zachowane oznaczenia firmowe, w tym wypadku sygnatura „Wm Knaust 1873 Wien”. Powyżej umieszczono numer fabryczny wozu.
Ze względu na sposób budowy sikawka należy do grupy najciekawszych w muzealnej kolekcji. Wóz składa się z dwóch podwozi połączonych przegubowo. Tego typu konstrukcja umożliwiała swobodny skręt na ostrych łukach. Na przedniej części podwozia zwanej przodkiem zbudowano drewniane siedziska dla czterech osób. Pod siedziskami umieszczono obszerną skrzynkę na narzędzia. Na ramie tylnego podwozia zabudowano pompę ręczną. Dwuczęściowa konstrukcja wozu umożliwiała, w zależności od potrzeby, doczepienie do przodka (przedniej części wozu) beczkowozu lub drabiny dwukołowej.
Podczas prowadzenia akcji istniała możliwość odczepienia tylnego podwozia (z pompą) i ręcznego transportu tej części wozu. Po dotarciu na miejsce akcji zdejmowano pompę z ramy, następnie za pomocą czterech uchwytów przenoszono ją na miejsce pompowania. Wydajność pompy wynosiła ok. 150 l/min.